ساختار سرمایه و نقدشوندگی سهام: آزمون تجربی نظریه موازنه ایستا در مقابل نظریه سلسله‌مراتبی

هدف: واحدهای تجاری، اغلب، برای دستیابی به ترکیب بهینه در ساختار سرمایه خود با استراتژی‌های تأمین مالی متفاوتی روبه‌رو می‌شوند. مسئله محوری، اثرگذاری تأمین مالی بر خصوصیت‌های بازار سرمایه، من‌جمله نقدشوندگی سهام است. این پژوهش، بررسی ارتباط ساختار سرمایه و نقدشوندگی سهام را با تأکید بر نظریه‌های موازنه ایستا و سلسله‌مراتبی مد نظر قرار داده است. روش: نمونه آماری، 146 شرکت عضو بورس اوراق بهادار تهران طی دوره زمانی 1390 تا 1396 بود که برای آزمون فرضیه‌ها از داده‌های این شرکت‌ها استفاده شد. روش آماری برای آزمون فرضیه‌ها، تحلیل رگرسیون چندمتغیره بود. یافته‌ها: نتایج آزمون فرضیه اول مبین آن است که با افزایش تأمین مالی از طریق اهرم مالی، درصد اختلاف قیمت‌های پیشنهادی خرید و فروش سهام به‌عنوان معیار نقدشوندگی افزایش و در نتیجه، نقدشوندگی سهام کاهش می‌یابد. همچنین رابطه معناداری بین تأمین مالی از طریق بدهی با سایر معیارهای نقدشوندگی سهام در آزمون فرضیه اول مشاهده نشد. نتایج سایر آزمون‌ها نیز ارتباط منفی بین تأمین مالی داخلی و خارجی با شاخص‌های نقدشوندگی را تأیید کردند؛ به‌طوری که شواهدی از شدت اثرگذاری معکوس تأمین مالی داخلی نسبت به تأمین مالی خارجی بر نقدشوندگی سهام به‌دست آمد که با نظریه سلسه‌مراتبی در تضاد است. نتیجه‌گیری: به‌طور کلی نتایج تجزیه و تحلیل داده‌ها از نظریه‌های مطرح‌شده حمایت نمی‌کند و گویای این مطلب است که تصمیم‌های متفاوت تأمین مالی در شرکت‌های بورس اوراق بهادار تهران، تأثیر متفاوتی بر نقدشوندگی سهام و بالطبع، هزینه سرمایه شرکت‌ها نمی‌گذارند.